Niet elke dag is een succesdag

Het Schoolplein
Ken je dat moment op het schoolplein? Je kijkt om je heen en ziet andere moeders. Alles lijkt perfect. Ze zien er verzorgd uit, hun kinderen rennen lachend op ze af, een mooie auto, een lach op hun gezicht. Ze stralen ontspanning uit en staan vaak al vijf minuten voordat de bel gaat op het plein.

Je ziet ze daarna in hun auto stappen, klaar om te gaan sporten of gewoon even tijd voor zichzelf te hebben. En ik denk dan: hoe doen ze dat toch allemaal?

Ik ben al blij als ik op tijd op school ben, en niet halverwege weer terug hoef te fietsen omdat we de gymtassen vergeten zijn.

En toch sluipt dat gevoel er weer in. Dat vergelijken. Dat stemmetje dat fluistert: Zij hebben het allemaal voor elkaar. Waarom voelt het bij mij soms zo anders?

Maar wat je niet ziet, is wat er achter die glimlach schuilgaat. Want achteraf hoor je dat die ene moeder in een burn-out zit, dat een ander midden in een scheiding zit, of dat iemand haar moeder heeft verloren. Iedereen draagt haar eigen verhaal, haar eigen worstelingen, ook als je dat niet ziet.

En dan realiseer ik me: het beeld dat we van elkaar hebben, klopt vaak helemaal niet. We zien alleen de buitenkant en vullen de rest zelf in. Maar niemand is perfect, ook al lijkt het soms zo.

Mijn Omslagmoment
Voor mij kwam de omslag toen ik merkte hoeveel druk ik mezelf oplegde om aan al die verwachtingen te voldoen. Ik was altijd bezig met alles goed willen doen: op werk, thuis, als moeder, als vriendin. Maar het kostte me enorm veel energie en leverde vooral onrust op. Uiteindelijk resulteerde dat in een burn-out.

Vanaf dat moment ben ik open en eerlijk geweest. Ik ben mijn verhaal gaan delen. Zodra ik eerlijk was over mijn twijfels, onzekerheden en dieptepunten, hoorde ik van andere vrouwen dat zij precies hetzelfde voelden. Dat luchtte op. Het besef dat ik niet de enige ben, gaf ruimte om milder voor mezelf te zijn.

Nu probeer ik bewuster te kijken naar wat wel lukt, in plaats van naar wat niet goed genoeg is. Als niet alles afkomt, dan is dat maar zo. Morgen is er weer een dag.

En op de dagen dat het echt even niet lukt, ga ik naar buiten. Een stukje lopen, frisse lucht, even ademhalen. Of ik zet een kop thee en doe even niets. Geen lijstjes, geen verwachtingen, gewoon even zijn. Dat is geen falen, dat is zorgen voor mezelf.

Toch betrap ik mezelf er soms nog op dat ik in oude patronen schiet. Dat ik bijvoorbeeld vind dat iets binnen twee weken af moet zijn, terwijl er niemand is die dat van mij vraagt. Die druk maak ik zelf. En als ik voel dat de stress weer opkomt, weet ik: ik ben weer bezig iets perfect te willen doen.

Of dat moment dat ik nee zeg tegen een verjaardag of een feestje, omdat ik voel dat ik rust nodig heb. Vroeger vond ik dat lastig; ik wilde niemand teleurstellen. Maar nu kies ik bewust voor wat goed voelt, niet voor wat hoort.

En dan denk ik: wie heeft eigenlijk bedacht dat we alles altijd moeten kunnen, alles op tijd af moeten hebben, overal bij moeten zijn?

Perfectie is een Illusie
Het schoolplein heeft me geleerd: perfectie bestaat niet. Iedereen draagt haar eigen struggles, ook als je dat niet ziet. Juist als we die maskers laten zakken en delen wat er echt speelt, ontstaat er verbinding en herkenning.

Je hoeft niet alles te kunnen, niet altijd sterk te zijn en niet altijd gelukkig te lijken. Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar een teken van moed.

Jij Bent Genoeg
Dus, lieve vrouw, heb je een moment dat het even niet lukt, of dat je jezelf vergelijkt met een ander? Sta dan even stil. Kijk niet naar de buitenkant van een ander, maar naar wat jíj nodig hebt.

Het hoeft niet perfect te zijn. Jij hoeft niet perfect te zijn. Je bent al goed genoeg, precies zoals je bent.

En hoe vaker je dat doet en die keuze maakt voor jezelf, die kleine momenten van mildheid en rust: hoe meer je voelt dat rust geen luxe is, maar een keuze.

Dat is waar echte groei begint. In het moment dat je jezelf toelaat om gewoon jezelf te zijn.